گد ائی امنیت وبخشیدن خون برادر ناتنی به طالبان راه برای آوردن صلح نیست

این طالبان نیست که تصمیم بگیرند که با حکومت افغانستان صلح کنند ویا نکنند تصمیم گیرنده های اصلی طراحان هستند که با تامین امنیت افغانستان منافع شانرا زیر خطر می بینند  وطالبان فقط به مثابه وسیله استعمال میشوند

فکر کنید که افغانستان پایگاه نظامی ایالات متحده آمریکا شد  پاکستان وایران چه روز واحوالی خواهد داشت  ؟ 

همچنین بریتانیا نیز از ته دل نمی خواهد افغانستان سر پاه خود باشد چون با داشتن پاکستان که ولدیت انگلیسها را دارد وبه دست انگیسها این کشور زادو ولد یافته دیگر نیازی ندارند که یک افغانستان به عنوان سنگر دوم داشته باشند

انگلیسها طعم تلخ شکست را از این دیار تجربه کرده فکر نمی کنم برای بار دوم خود را در گیرمسایل افغانستان نمایند ونیز علاقه هم ندارد که کشور دیگری در منطقه قدرت بالا تری داشته باشد. واز طرفی در راستای منافع کشور حامی خود که پاکستان است تلاش نیز خواهی کرد . 

حال سئوال این جاست چرا حکومت افغانستان خود را فریب داده وپس از هر اتفاقی همان روش شکست خورده ای را به پیش میگیرد  ومصالحه را با طالبان مطرح میکنندآیا راه دیگر به جز صلح با طالبان وجود ندارد ؟

اگر حکومت افغانستان به معنای اصلی میخواهد صلح را برای افغانستان به ارمغان آورد با کشورهای بریتانیا عربستان سعودی پاکستان وایران وارید گفتگو شود واگر گفتگو با آنان در نتیجه نرسید آنوقت مسیر وراه دیگری را انتخاب کنند

ممکن حلقات ومشاورین ریس جمهور نظر به ملحوظات قومی طالبان با پشتونها  مشوره دهند که با صلح نمودن قدرت بیشتری نصیب قوم میگردد  اما این مفکوره خارج از دایره سیاست وسیاستمداری  خواهد بود .

اگر ریس جمهور میخواهد یک کمی ملی حرکت نماید وافغانستان را از گرداب دوباره کشتار قتل وجنگ های داخلی  نجات دهد ابتدا اختلافات درونی دولت را پاک نموده وبر مسایل مهم کشور چون پیمان استراتیژیک با آمریکا ، تحکیم قوتهای نظامی ، قدم بردارد .

برهان الدین ربانی   دیگر برادرنیست که خونش را به برادران ناراضی بخشید ه شود  وتاکید بر صلحخواهی ریس جمهور امکان دارد درزی عمیق بین پشتونها وتاجیکها ایجاد کند  که جناب ریس جمهور قادر به پیوند آن نخواهد بود .

درخواست روزمره صلخواهی ریس جمهور نه تنها صلح را ببار نیاورده بلکه وحدت مردم افغانستان را نیز به مخاطره می اندازد  قابل توجه دیگر اینست که تیم ارگ ریاست جمهوری افغانستان حتی توانسته مجامع جهانی را از پروسه صلحخواهی ناکام خود به حمایت بکشاند .

به باور من صلح کلمه زیبایست وگسترش صلح امنیت را به بار می آورد وهمه ء انسانها مشتاق آرام زیستن است اما اینکه چطور به آن برسیم راههای زیادی وجود دارد
ابتدا چهار کشور که نامش زکر گردید یگانه کسانی هستند که در آرامش افغانستان سهم دارند واگر مزاکرات با آنان بجائی نرسد همانا صلح در افغانستان نخواهد آمد .

روش دیگری که میتوان صلح را با قوت وتوان حکومت ومردم از داخل آغاز کرد برخورد و اشد مجازات با  عاملین انتحاری ویا جنگجویان تروریست  که دستگیر میشوند خواهد بود  .

متاسفانه باید گفت که این روش به ملحوظات قومی در افغانستان ناکام وکسانی که از سنگر های مستقیم دستگیر میگردد به بهانه های مختلف آزاد میشوند  که این خود بیانگر تشدید بحران وجنک در افغانستان  شده است .
روش دیگر حفاظت وکنترل شدید از مرزهای پاکستان وایران نیز به تامین امنیت وصلح کمک میکند دولت افغانستان از این روشها باید استفاده کند تا عزرخواهی تکراری از طالبان برای صلح.